کد مطلب:303585 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130

در منقبت حضرت زهرا
سروده مؤلف از كتاب شقایق های خونین كربلا/49.


كیست زهرا آن كه با شاه ولایت همسراست

یازده نور امامت را مقدس مادر است


آن كه نامش زینت عرش خدای اكبر است

و آن كه مهرش بر دل ما زیب و زین و زیور است


انبیاء را كی سزد با رتبه او همسری

او كه همتای علی و دختر پیغمبر است


در حقیقت مدح گویش ذات یزدان است و بس

مدح حق شایسته مام شبیر و شبر [1] است


هل اتی و كوثر و یاسین همه در مدح اوست

بس بود این افتخار او را كه شویش حیدر است


گفت پیغمبر كه دختم فاطمه كفو علی است

هم علی كفو است زهرا را گرت این باور است


گر نبودی ذات حیدر فاطمه شویی نداشت

كی علی را نیز غیر از فاطمه لایق تر است؟


گر نبودی لم یلد یولد به جرئت گفتمی

این گرامی دخت پیغمبر، خدا را دختر است


تا كه مهر او به دل داری چه باك از قهر حق

دشمنش را در قیامت جای اندر آذر است


قهر و مهرش باعث ایجاد نارو جنت است

آری آری فاطمه فردا امیر محشر است


این همان بانو بود كز ضرب سیلی صورتش

نیلی از دست منافق پیشه بد گوهر است


ای دو عالم جلوه ای از جلوه ات یا فاطمه

ای كه با مهر تو هر تلخی به كامم شكّر است


با ولای تو كجا (صدّیق) را دوزخ برند

ای كه تاج مهر تو بر سر مرا صد افسر است



[1] شبر يعني امام حسن (ع) و شبير يعني امام حسين (ع).